11 juni 2011
Theo en Willemien Sengers uit Wilbertoord hebben deze dag gesponsord! Bedankt!!
We beginnen de dag in Elista goed met een foto-shoot van allerlei Boeddhistisch cultureel erfgoed. Waaronder ook de allergrootste Boeddhistische tempel van Europa, de Gouden Tempel. Elista is trouwens een van de belangrijkste steden van Kalkmukkië, de enige Boeddhistische staat in Europa en een autonome Russische republiek. Het valt erg op dat we vanaf hier echt Aziatische mensen zien. De afgelopen dagen hebben we die nog niet gezien.
’s morgens kijken we uit onze hotelkamer en zien we in het compound allemaal mensen om onze auto heen. De Skoda heeft zeker de belangstelling getrokken. Fototoestellen worden getrokken. Onze oplettendheid wordt gezien. We verwijzen ze naar de teksten op de imperial. Duimen gaan omhoog, leuk!
Vandaag is ook de dag dat we Kazachstan binnen gaan! De grens is namelijk niet zo heel ver meer van Elista.
Het verlaten van Rusland gaat vlot. Onderweg nemen we nog ergens een pauze om wat koffie te gaan drinken. Bij een verlaten oud, wit gebouwtje waar “кафе” (café) op de gevel prijkt stoppen we. Een onbemand tankstation is het enige gebouw in de buurt. Binnen treffen we een ontzettend aardige eigenaar met zijn vrouw. We bestellen koffie en raken met ze in ‘gesprek’. Vruchtendrank en chips worden uit de kast gehaald. Daar hadden we eigenlijk niet om gevraagd, maar ach. Na een gezellig halfuurtje willen we afrekenen. Maar dat is niet de bedoeling.. we mogen niet betalen! We danken ze met oranje Hollandse ‘ ‘peer ‘m erin’ petjes van Jeroen en Kris en vervolgen onze rit. Helemaal verbaasd over hoe aardig de mensen hier zijn!
Onderweg rijden we van het ene Sovjet monument naar het andere. Bij de grens van iedere ‘gemeente’ staat weer een uniek ‘kunstwerk’ in de middel of nowhere..
De overgang naar Kazachstan is er eentje zoals het in het voormalig oostblok moet zijn geweest. Lange rijen, hoge petten en grote geblindeerde auto’s die alles en iedereen voorbij schieten. Tijdens het wachten worden we helemaal gek van de kleine steekvliegjes. In enorme wolken hangen ze om je heen en springen op elk plekje huid waar ze bij kunnen. Iedereen loopt dik ingepakt en met het hoofd in t-shirts gewikkeld rond. Een maand per jaar nemen deze beestjes aan de oevers van de Wolga de macht over. Natuurlijk steken wij net die maand onze hoofdjes om de hoek. Als we eenmaal aan de beurt zijn gaat het vrij soepel. Maar we hebben inmiddels wel drie uur zitten wachten en met de twee uur tijdsverschil zijn we al 5 uur van de dag kwijt. Het leuke van zo’n grensovergang is dat door de lange wachttijden langzaam bijna alle teams binnen druppelen. Iedereen helemaal vol met verhalen. Het is dus ook altijd meteen gezellig.
Als we eenmaal de grens over zijn besluiten we om nog een paar kilometer te pakken voor het slapen gaan. We kunnen goed doorrijden op de goede wegen. Als het langzaam donker begint te worden besluiten we een plekje te gaan zoeken. In principe zijn we nog op tijd bij de locatie in het roadbook, maar ineens horen we Nederlandse stemmen over de ‘bak’. We krijgen de GPS coördinaten door, maar hoewel één grote vlakte en wat kleine lampjes in de verte is dat nog niet zo makkelijk gevonden. De weg ligt hoog en een afslag vinden we niet. Met hulp van Bram en Nienke, die vanuit het zandveld naar de weg komen gecrossed, staan we na 5 minuten uiteindelijk met bijna iedereen weer bij elkaar. Het werd die avond nog laat…
De Gouden Tempel
De eigenaren van het café met kat "Tyson" omdat de locals graag met elkaar op de vuist gaan na een paar glaasjes 'lokaal fris'...
"Peer 'm erin"
Opdat wij gedenken.. ongeveer tot hier zijn de Duitsers gekomen. Weerstand van de Russen was te groot.
"Ja, wij staan hier rechts in het veld.. 46°48'50.15"N, 50°15'6.72"O" zien jullie ons? "